Kadın beyni:
Ah, neden Allahım? Bir gün daha sabredeydik de öyle küseydik keşke… Biraz ben de büyüttüm tabii olayları ama şimdi geri adım da atamam, hemen anlar yarın için barıştığımı. Ay hem tükürdüğümü de yalayamam; sonra yüzüme vurur. Aynı hatayı yapmaya da devam eder. Neden kızıp küstüğümü bir türlü anlamaz. Karizmam, duruşum, iradem sarsılır. Ondan sonra toparla toparlayabilirsen. Öf! Hediye de aldım, kalpli pasta da yaptım. Gittim kırmızı gıda boyası aldım da kıpkırmızı kalp şekerlemeler hazırladım bir de üstüne. Fotoğrafımızı yapbozlara bastırttım. Sevgililer gününe özel Karga Medya’nın hazırladığı sevimli kitaplardan aldım. Fonda bizim şarkımızın çaldığı bir dijital fotoğraf albümü bile aldım. Öf! Bir adım atsa da iki mızmızlık edip barışsam keşke. 12 tane kırmızı gül alsa mesela bana… Kapıma gelse de Tarık Akan’ın Gülşen Bubikoğlu’na yaptığı gibi yere SENİ SEVİYORUM yazsa… Ben, hala sinirli bir şekilde perdeyi çekip kapasam… Sonra dayanamayıp aatler sonra camdan baksam da onun yazının yanına çömelip bana baktığını görsem… Ah… Bir de mesela elindeki kırmızı kadife kutuyu açıp bana gösterse… İçinde pırıl pırıl bir tek taş yüzük parlasa… Ben de dayanamayıp barışsam bir de üstüne evlilik teklif etse… Ay ama olmaz. Sevgililer günüyle evlilik yıldönümü aynı güne gelir. Oh bir taşla iki kuş! Yok öyle yağma! İki hediye yerine bir tanesine asla razı olamam. Evlenince kesin sevgililer günümü de kutlamaz bu! Sevgili miyiz, karı kocayız artık der odun! Barışmayacağım işte hıh! Ne yaparsa yapsın! Aramamış da zaten bu saate kadar!
Erkek beyni:
E bozuştuğumuza göre yarınki planlar iptal! Ben onun kalbini 15 Şubat’da alırım. Zaten nakite sıkıştım biraz. Şimdi restorandı, hediyeydi… Öğlen kalkarım nette takılırım biraz. Ekşi sözlükte, itu sözlükte bir iki başlık aratırım. Akşam bizim çocuklarla (başı bağlı olmayanlarla) bize geçer bir şeyler içeriz. Bir PES attırırız. Tamamdır!
***
14 Şubat sabahı kadın mesaj atar: ”Günaydın. Her ne kadar konuşmuyorsak da her sabah birbirimize günaydın mesajı atmak geleneğimizdi. ”
Adam mesajı öğlen görür. Bu süre zarfında kadın önce telefonunu elinden düşürmez. Her an mesaj gelmiş mi diye bakar. Sonra sinirlenmeye başlar. Bir az daha cevap gelmezse arayacaktır. Artık cool takılmanın da manası yoktur. Neyse ki adam mesajı görür. Sadece ‘günaydın’ yazar. Çünkü konuşmayı uzatırsa biliyordur ki ya kavga edilecek ya da barışılıp sevgililer günü kutlanacaktır. İkisi de tercih edilmez! Kadın gittikçe sinirlenmektedir. GÜNAYDIN! Bu kadar mı yani!? Bir süre bir şey yazmaz, kendi kendini yiyerek hayatına devam eder. Bu sırada erkek internette takılmış, arkadaşlarını aramış planlar yapılmıştır. Kadın çıldırır, mesaj atar:
”Bu kadar mı konuşacak bir şeyimiz kalmadı?”
Hımm! Adam bir süre telefon ekranına bakar. Ne diyeceğini bilemez. İçine sevgiliyi kaybetme korkusu da düşmemiş değildir. Yazar:
”Sen konuşmak istemiyordun benimle”
Böylelikle aslında kendisinin konuşmaya can attığını belli edecek ve topu kız arkadaşına atmış olacaktır. Kadın mesajı görünce içi biraz ısınır. Neredeyse gülümseyecektir. Zafer kazanmış ama mağrur bir edayla yazar:
”Hımm, senin söyleyecek bir şeyin yok yani?”
Adam mesajı görür: İçi bir anlamda rahatlar: Sevgilisinin ayrılmak gibi bir niyetinin olmadığını anlar. Sadece kadın kaprisidir. Güzel! Ama şimdi ne yazacaktır?
”Olmaz mı var tabii.”
Erkek köşeye sıkışmıştır. Az sonra onu sevdiğini söylemek durumunda kalacak ve sevgililer gününü kutlamaları gerekecektir. Öyle de olur.
SON SÖZ:
Akşam, erkeğin evinde sevgililer günü kutlanmaktadır. Kız eli pasta ve hediyelerle dolu olarak gelir. Adam arkadaşlarıyla yaptığı planı iptal eder. Böylelikle aylarca belki yıllarca sürecek bir alayın konusu olacaktır: KILIBIK! HANIM KÖYLÜ! falan filan… Üstelik bir de sevgilisi tüm gece ara ara trip atacaktır: Adam hediye bile almamıştır ama genç kadın ne kadar da düşüncelidir…. 14 Şubat sevgiliyle birlikte geçer, 15 Şubat ise küs!
